ถ้าใครเป็นแฟนหนังเรื่อง “Vampire Twilight Saga” จะเห็นบางฉากในภาค “New Moon” และ “Eclipse” ที่ถ่ายทำที่เมือง Vancouver ประเทศ Canada วิวสวยมากกกกก และแวมไพร์กับหมาป่าก็หล่อมากเช่นกัน และใช่ค่ะ!! นี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่พี่กิ๊กเลือกไปเรียนต่อปริญญาโท ที่เมืองแวนคูเวอร์ ประเทศแคนาดา 555 (ไม่เคยบอกใครเลยนะเนี่ย พ่อพี่กิ๊กก็คงรู้จากโพสท์นี้แหละ) ^O^
ย้อนกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว ตอนเรียนจบป.ตรี แล้วกำลังหาที่เรียนว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศที่ไหนดี สมัยนั้นประเทศฮิตๆ ก็จะมีอังกฤษ, อเมริกา, ออสเตรเลีย, นิวซีแลนด์ แต่ด้วยความอินดี้ เลยเลือกที่จะไปประเทศที่เป็นเจ้าของภาษา และยังไม่เป็นที่นิยมเท่าไร เลยคิดว่าคนไทยน่าจะไม่เยอะ และบวกกับอยากตามรอยหนังทไวไลต์ เลยตัดสินใจไปเรียนต่อที่แคนาดา ดูเหมือนไร้สาระ (ซึ่งก็จริง 555) แต่นี่คือ จุดเปลี่ยนที่สำคัญของชีวิตช่วงหนึ่งของพี่กิ๊กเลยนะ ^^
พี่กิ๊กเริ่มต้นจากไปเรียนภาษาก่อน แล้วทรานเฟอร์เข้ามหาวิทยาลัย หลักสูตร ป.โท ชีวิตการเป็นนักเรียนที่โน่นมันตื่นตาตื่นใจ และเปิดโลกทัศน์มากๆ เพราะต้องไปอยู่บ้านโฮสท์ ต้องปรับตัวกับวัฒนธรรมใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ ที่มีความหลากหลายทางเชื้อชาติและวัฒนธรรม ทำให้เราต้องปรับตัว เปิดใจ และยอมรับความเห็นต่าง
เริ่มจาก การใช้ชีวิตอยู่บ้านโฮสท์ เป็นอะไรที่ร้องไห้มาก (ในช่วงแรกนะ) เข้าใจเลยว่าที่เค้าบอก “ไม่มีที่ไหนสบายเหมือนบ้านเรา” คือจริงที่สุด เช่น หลังอาบน้ำเสร็จ เราต้องเช็ดห้องน้ำให้แห้ง ตู้อาบน้ำต้องใช้ที่รีดน้ำ รีดน้ำให้แห้ง ให้กระจกใส อ่างล้างหน้า ก็ต้องเช็ดให้สะอาด รวมถึงกระจก ห้ามมีรอยน้ำกระเด็น พื้นห้องน้ำห้ามเปียก! มันเลยทำให้พี่กิ๊กติดนิสัยเป็นคนชอบห้องน้ำแห้ง หลังใช้ก็จะเช็ดแห้งหมด กลายเป็นคนมีระเบียบขึ้นมานิดนึง >.<” เรื่องอาหาร เค้าจะเตรียมไว้ให้เรา 3 มื้อ คือ เช้า กลางวัน เย็น ซึ่งส่วนมาก อาหารเช้าเค้าจะง่ายๆ นม ซีเรียล ขนมปัง แต่เราหิวไง อาหารเช้าก็ต้องข้าวมันไก่ โจ๊ก ไม่ก็อาหารตามสั่งต่างๆ ป่ะ! แล้วอาหารกลางวันเค้าก็จะเป็น pack lunch ห่อไปให้กินที่โรงเรียน ก็จะเป็นแซนวิชไส้ต่างๆ ส่วนมากจะเป็นชีสกับแฮม และก็กล้วย! บางวันก็มีขนมเวเฟอร์ใส่มาด้วย กินจนหน้าจะเป็นขนมปัง ตอนกินก็นึกถึงข้าวราดแกง ส้มตำ คอหมูย่างบ้านเราไป แต่หลังๆ นี่แอบทิ้ง แล้วไปซื้อที่โรงเรียนกินจ้ะ แต่เอาไปทิ้งที่โรงเรียนนะ ไม่ได้ทิ้งที่บ้าน กลัวโฮสท์เสียใจ >_< ส่วนอาหารเย็น ก็จะแล้วแต่อารมณ์โฮสท์ บางวันก็จะมีสเต็ก มันบด ไก่อบ สปาเก็ตตี้ พิซซ่า บางวันเค้าจะทำข้าวให้ เพราะรู้ว่าเราชอบกินข้าว ซึ่งโดยรวม พออยู่ๆไป ก็ปรับตัวได้ และเริ่มชิน ทำให้ตอนนี้พี่กิ๊กเป็นคนชอบกินนมกับซีเรียล และกล้วยมาก งงไปเลยจ้า ^^
การเดินทางไปโรงเรียน ก็จะเดินจากบ้านโฮสท์ไปขึ้นสกายเทรน (รถไฟฟ้า) ประมาณ 15 นาที ซึ่งความโหดคือ อากาศที่โน่นค่อนข้างหนาว ปกติจะเลขตัวเดียว และส่วนมากจะมีฝนตกพรำๆ ถ้าหน้าหนาวก็ติดลบ แต่ต้องเดินขึ้นเขาลงเขา หน้าชามือขาชาไปหมด อารมณ์ตอนนั้นคืออยากจะโทรเรียกพี่วินมารับให้จบๆ แต่ไม่มีคร้า จะขึ้นแท็กซี่ก็แพ๊งแพง จะขึ้นบัส บ้านก็ไกลจากบัสสเตชั่น สรุปก็ต้องเดินอยู่ดี เดินไปเดินมา ก็เริ่มชินอีก ทำให้รู้สึกว่าการเดินที่โน่น เป็นเรื่องปกติมาก เลยทำให้พี่กิ๊กชอบใส่รองเท้าผ้าใบ เพราะสะดวกและคล่องตัวสุดๆ พอเดินไปถึงสถานีรถไฟ ที่โน่นจะซื้อเป็นบัตรนักเรียนรายเดือน ประมาณ 100 กว่าเหรียญ (CAD) ขึ้นได้ทั้งรถบัส และสกายเทรนเลย สะดวกสุดๆ แต่ราคาจะขึ้นอยู่ว่าซื้อกี่โซนนะ (แวนคูเวอร์มี 3 โซน) สมัยนั้นตามสถานีรถไฟไม่มีเครื่องตั้งเช็คตั๋วก่อนเข้าเหมือนบ้านเรา ซึ่งมีคนแอบโกงไม่ซื้อตั๋ว ส่วนมากจะเป็นพวกโฮมเลสกับนักเรียนอินเตอร์ (พี่กิ๊กไม่เคยนะจ๊ะ แอบร้อนตัวบอกก่อน อิอิ) ถ้าฟลุ๊ค มีเจ้าหน้าที่มาตรวจแล้วเราไม่มีบัตร ก็จะโดน ticket ปรับประมาณ 300 เหรียญ หน้ามืดกันไปเลยทีเดียว เพราะฉะนั้น ซื้อบัตรนักเรียนตามกฎเค้านะจ๊ะ ^^
มาที่ชีวิตการเป็นนักเรียนกันบ้าง จำได้ว่า ชีวิตช่วงเรียนภาษาสนุกมากๆ เรียนแค่ไม่กี่ชั่วโมงต่อวัน พอเลิกเรียน ก็จะไปเดินเล่น ช้อปปิ้ง กินเจลาโต้ท้าลมหนาว บนถนนชื่อดัง Robson street บางวันก็ไปเดินเล่น ขี่จักรยานที่ Stanley Park ไปเดินหาของกินที่ Granville Island วันหยุดเสาร์ อาทิตย์ ส่วนมากจะออกไปนอกเมือง ไปเที่ยว Victoria Island นั่งเรือไปดูปลาวาฬ, ตั้งแคมป์บนเกาะ Nanaimo, ไปเล่นสกี และสโนบอร์ดที่ Grouse Mountain นั่งชิวริมหาด Kitsilano หรือช่วงหยุดยาวหน่อย ก็จะบินไปลงที่เมือง Edmonton รัฐ Alberta เพื่อ Road trip จากเมืองเอ็ดมันตั้น ล่องลงไปเที่ยว Lake louis, Banff, Jasper, Athabasca Glacier เที่ยวลงไปจนถึงเมือง Calgary ฯลฯ บอกเลยว่า ประเทศนี้ธรรมชาติสวยมากๆ กรี๊ดสุดๆ รูปที่ถ่ายมา ไม่สวยเท่าที่เห็นผ่านสายตาเราเลยจริงๆ แอบกระซิบว่า Road trip รัฐอัลเบอร์ต้าที่พี่กิ๊กว่าสวยที่สุด จะเป็นช่วงซัมเมอร์ของเค้า คือช่วงเดือน มิ.ย. ถึง ส.ค. จ้ะ
พอเรียนภาษาจบ ชีวิตก็เริ่มเปลี่ยน เมื่อต้องมาเป็นนักเรียน ป.โท T^T เพราะจากที่ใช้ชีวิตลัลล้า กิน เล่น เที่ยว ก็ต้องโฟกัสเรื่องเรียนมากขึ้น เพราะการเรียนที่โน่น แตกต่างจากบ้านเรามากๆ ด้วยภาษาที่พอพูดได้ในชีวิตประจำวันทั่วไป ก็ต้องมาใช้แบบ academic มากขึ้น และน้องๆ อาจเคยได้ยินมาว่า ที่โน่นจะเน้นการเรียนแบบ Self-center คือ การเน้นผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง และจะเน้นการ participate หรือการมีส่วนร่วมในคลาสมากๆ ปกติก่อนเข้าคลาส อาจารย์จะส่งไฟล์หัวข้อที่จะเรียนในคลาสต่อไปมาให้ก่อน ให้เรามาอ่านเอง ซึ่งเยอะมาก เรียกได้ว่า 1 – 2 บท ต่อคลาส แรกๆ ก็ต้องอ่านไป เปิดหาคำแปลไป แต่พออ่านไปเรื่อยๆ ก็แทบไม่ต้องเปิดหาคำแปลแล้ว และอ่านจับใจความได้เร็วขึ้น พอเราเข้าไปในคลาส อาจารย์จะเน้นการ discussion พูดคุยกันมากกว่า ว่าเราเห็นด้วย ไม่เห็นด้วย หรือมีความคิดเห็นในหัวข้อนั้นๆ อย่างไรบ้าง แรกๆ พี่กิ๊กไม่ค่อยกล้าตอบ แต่กลัวไม่ได้คะแนน มันก็จะบีบให้เราต้องยกมือตอบ เพื่อจะได้คะแนนตรงนี้ และแทบทุกคลาสจะมีการสอบควิซ ก็เหมือนเป็นการเช็คชื่อไปในตัว และจะมีรายงานกลุ่มตลอด แบบเยอะมาก แต่ทำให้ได้ใช้ภาษามากขึ้น จนตอนนั้นชินกับการพูดภาษาอังกฤษ และพูดโดยไม่ต้องคิดเรื่องแกรมม่าว่าจะถูกผิดเลย เรียกได้ว่า เถียงฝรั่งได้รัวๆ จ้า แต่แอบบอกเลยนะว่า ถ้าเราได้เกรดต่ำกว่า C แล้วไม่รีเกรด น้องๆ เรียนจบนะ แต่จะไม่ได้ใบปริญญาจ้ะ เราต้องรีเกรด คือลงเรียนใหม่นะ เพราะฉะนั้นต้องตั้งใจเรียนน้า ^^ ตอนนั้นรู้สึกตัวเองเรียนหนักมาก จนพี่กิ๊กพูดกับเพื่อนเลยว่า ต่อให้ได้ทุนเรียน ป.เอก ก็ไม่เรียนแล้วจ้า จบกันตรงนี้!! บรัย 555
ชีวิต 3 ปีที่แคนาดา ผ่านไปเร็วมาก แต่มันเป็นช่วงเวลาที่สำคัญมากช่วงหนึ่งในชีวิต เรียกได้ว่า เป็นต้นทุนในการสร้างชีวิตเราเลยก็ว่าได้ มันเหมือนเราไปอัพเลเวลตัวเอง ทั้งทักษะด้านภาษา ความรู้ วิสัยทัศน์ มุมมองต่อผู้อื่น รวมถึงการทำงานและใช้ชีวิตอยู่กับคนที่มีความหลากหลายทางเชื้อชาติ ภาษา และวัฒนธรรม เปิดโลกใบใหม่ที่ใหญ่กว่าโลกที่บ้านของตัวเองมากๆ และที่สำคัญน้องๆ จะได้เพื่อนที่มาจากหลายประเทศทั่วโลก มันเป็น long-lasting friendship เพราะในวันนั้น วันที่เราใช้ชีวิตด้วยกัน เที่ยว เล่น และเรียนด้วยกัน เราผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย จนถึงทุกวันนี้ ที่แม้เวลาผ่านมาเป็นสิบปี แต่พวกเราก็ยังติดต่อและพูดคุยถามข่าวคราวกันอยู่ มันเป็นมิตรภาพที่ดี และเหนียวแน่นจริงๆ
พี่กิ๊กอยากจะฝากถึงน้องๆ ที่มีความฝันอยากไปเรียนต่อต่างประเทศนะคะ ว่าถ้ามีโอกาส น้องๆไปเลยค่ะ อย่าลังเล อย่ากลัว การไปใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศกับการไปเที่ยวต่างประเทศไม่เหมือนกันนะ ซึ่งเราจะไปเที่ยวต่างประเทศเมื่อไรก็ได้ที่เราพอจัดเวลาไปได้ แต่การไป “ใช้ชีวิต” อยู่ต่างประเทศแบบนานๆ เราอาจจะมีโอกาสแค่ครั้งหนึ่งในชีวิตก็ได้ค่ะ เอาตัวเองออกจากคอมฟอร์ทโซน แล้วไปหาประสบการณ์ชีวิตกัน 🙂
Getting out there… the world is waiting for you!
